İnsan hata olduğunu bile bile nasıl kapılır, nasıl koyverir kendini.. Nasıl bu kadar savunmasız kalabilir boş bir hayal karşısında bile.. Varlığın da , yokluğun da beni bu kadar korkuturken, ne yapacağımı bilemez bir halde , gözümü her kapattığımda bedenini hissetmek canımı acıtıyor…
O kadar canım yandı, o kadar üzüldüm ki ; hayaline kapılıp geleceği kaybetmekten korkuyorum.. Ne senden vazgeçebiliyorum , ne sana güvenebiliyorum… Kendimi dipsiz bir kuyuda tek başıma, çaresiz hissediyorum…
Biliyorum varlığını da yokluğunu da yaratan nedenlerden biri benim …. Ama bu dipsiz kuyudan tek başıma çıkamıyorum işte… ! Daha da derinlere sürükleniyor ruhum.. Her geçen gün daha da beliriyor hayalin gözümün önünde … Hak etmediğim şeyler yaşıyorum anlayacağın –belki de anlamayacağın-…
Ama gel kurtar beni , çıkar içimdeki korkuları… Çıkar da geleceğe dair bir umudum olsun.. Çıkar da geçmiş ; gözümde sadece bir hoşluk , bir anı olsun….
